1. KISIM (Timuçin Ateş)
Anlatıyorum yeniden zor olan tüm tanımları,
anlatıyorum birden bire sensiz geçen yıllarımı.
Hayatın verdiklerini değil benden aldıklarını,
dostlarımı ailemi uzakta bıraktıklarımı.

Albatros misali bugün kırılan kanatlarımı.
Gözlerimin ateşinde yine yaktıklarımı.
Boğazımda düğümlenmiş bütün satırlarımı,
Ya da işte anlatacağım kaldırıp sınırlarımı.

Hiç istemezdim aslında çığırımdan çıkmayı,
Boşa kürek çektim sürekli, yine zor durumdayım.
Aklıma gelenlerdense unuttuklarımdayım.
Ve yıllarımı heba ettim yine senden uzaktayım

Kalbim atmayacak benim gökyüzünü bulmadıkça.
O boş bardak dolmadıkça, korkarım ben.
Şimdi değil sonrasından,
yani işte karanlıktan değil,
korkum yalnızlıktan...

Nakarat (Medusa)
Zor Kalbimi, Yerinden Attıran,
Bir Kalp Bulmak Yerine,
Sor Kendi Kendine.
Ben Elimden Gelen,
Her Çabayı Gösterdim,
Dön Bak Kendine
Kendi Kendine

2. KISIM (Timuçin Ateş)
Acı sözler etmiş arkasında durduklarımız,
Onursuz olan onurdan korkmalıyız anladın mı?
İşte, öyle kolay değil, bu cihan tutarsız yani.
Sanki, bir kabus gibi akamete uğrardım.

Yani lafın kısası bu, sende şanslı değilim.
Dilimden dökülenlerse nefretime yenildi.
Sonu belli olandaysa üzülmeye değer mi?
Zoru sevmek deliliktir lafı sence gerçek mi?

Acaba beni gördün mü? Sonuçsuzca çırpınırken,
ya da kalbinden düşüp yerle yeksan olurken.
Bu muharebenin ortasında yıllarımı kaybederken,
haykırarak anlattım, sen duymazdan gelirken.

Hep dönüp baktım kendime, gözünden düşerken bile,
Satırlarım biterken bugün itildim sensizliğe!
Hayallerim vardı benim, gitmeliydik bilinmeze.
Şimdi kanatlarım kırık, karanlıkta kendimleyim.