Verse 1:
Dünyadan habersiz bu kalp atışlarım,
Sabrımı taşırdı gözü yaşlı aldanışlarım.
Bundan evvel bitti kahır, ağır geldi yaşantı,
Kendimden özür dilerim bitmedi savaşlarım.

Etti canıma tak, kalmadı be mecalim,
Susmak ağır geldi can sıkıcı bu halim.
Dünyanın bu hali o kadar zor ve tarifsiz,
Anladım ki insanlık cahil zalimmiş!

Buralarda değersizsin cüzdanında yoksa yeşil,
Ama kabristandan sonra senle gelmez bedenin.
Dünya büyük bir sahra, ben bahtsız bedevi.
Cihan sana kalmayacak elbet gelecek ecelin.

Yazık ettik bu cihanın masum kalanlarına,
Yazık etti insanoğlu güzel olan ne varsa.
Ey insanoğlu değilsin ki payidar,
Korkarak yaşıyorsun sonun gelir manidar.

Nakarat x2:
Yazık ettik, kendimize,
Hayallerim yok oldu birden bire
Yazık ettik, kendimize,
Sustuklarımıza yazık oldu



Verse 2:
Dünyaya kırgınım, anlattım sürekli,
yaşadığım kahır, bitmeyen bir süreçti.
Benimde canım var bu ağır yük bitmez mi?
Taşıdığım bu yük sandığımdan külfetli

İstemezse işitmez bu insanoğlu.
Dilimden dökülenler bir yetimin umudu!
Belki burjuvazi azad eder güruhu.
İçimdeki bu nefret, gözlerimden okundu.

Yazdığım satırlara şahit oldu bu şehir,
Yüreğim arada kalmış sanki maveraünnehir.
İçimdeki fırtınalar maveradan derin.
Yaşadığım elim sergüzeştin yok nihayeti.

Ve sahiden arşa çıktı yazdığım ifadeler.
Görmek istediğim değil gördüğüm bu sahiden.
Vaciben anlatırım gündüz gündüz geceyi kasteder,
Arşa çıktı en sonunda gördüğüm mutlak keder!

Nakarat x2:
Yazık ettik, kendimize,
Hayallerim yok oldu birden bire
Yazık ettik, kendimize,
Sustuklarımıza yazık oldu