1. kısım (timuçin ateş)
Yaşamak zor tabi toprağımda kan var,
Gören yok tabi ki de betonarme yığınından.
Şehrimin sokakları çıkmaz çocukluğuma,
Çünkü artık insanların tek derdi kapital.

Hayatım riske bağlı kanıksanmış ilerleyiş,
Sonrasını görmeden gözü kapalı bekleyiş.
Mazlum olan çeker bu sistemin derdini ve
Nereden bileceksin bir damlanın değerini.

Felekten geçer insanın kader denen ezgisi.
Canımı sıkan dünya, ırkçılığını neyleyim!
Adalet denen saraylar yalanların ekseni,
Cebinde tomarlar varken açlığını neylesin!

Nakarat (x2) (şanışer)
Başımı yanlışa eğdim
Yaralar yine gönlüme değdi
Kader denedi vurmayı
Bizi sormadı dilediğiniz neydi

2. kısım (şanışer)
Yanıldım her defasında, elim kalemde,
Yüzüm gül yerinde yer sefasında,
Biçimsiz binalar, bu şehri sevmem aslında.
Artık kuş tutmamı istiyor hak benden ağzımla.

Nasıl bir terazidir? nasıl bir adalet bu?
Gören yok kerameti, gönül ver cinayet bu.
Bu şehre bina yetti, okundu bin ayettir.
İyi bir insan ol önce, en büyük ibadet bu.

Yazıktır ölen gençlere, yazıktır düşmeyen kara.
Derdini büyük sanar gerçekten düşmeyen dara.
Rekabet adı altında nefret eker sistem her yana.
Bu yüzden az aşım ağrısız başım istemem para!