evvel zaman içinde

kalbur zaman içinde

öyle bir insan varmış ki

kinli öfkeli

hiç sabrı yokmuş

hep sinirli

her zaman kibirli



zamanın yolculuğunda kendisi

akıp geçen bir su gibi

başkasının hâline gülen

bir zavallı gibi

o belki de

sığınacak ve birinin kapısına gelen

bir evsiz barksız gibi



sende gör bak işte

o tutamadı sözünü ölüme giderken

yapamadı vaati

aşkın ateşi yakmıyor

yakan kendisi,

yaklaşamadı gidiş yönüne

varamadı bitiş çizgisine



onu severken

elveda derken

ona veda ederken

aşkın alevi yanmıyor yanan

mum rengi

duramamış yerinde

sonunda devrilmiş

orda tam orada

duran kum saati

artık geriye bir şey kalmaz

ne sözü ne de vaati.