umut baloncuklarım gökyüzünde sallanmaktaydı
her geçen gün hepsi daha yaşlandı
ağır bir darbe diyip yola devam edenlerde vardı
ben içime sindiremedim yolum yarıda kaldı
dertlerim kapıya dayanıp bana hesap sordu
bu yine hangi oyunun kaçıncı sonuydu?
Yıllarca beklemekten sıkılan bir topluluktu bu
Yol verdim gitsinler diye bıraktım ipin ucunu
Korkarak yaşamaktansa ölmek daha iyi çözüm
Kaybettim bulamadım nerde benim özüm
Bedenimin özgürlük arayışlarına cevapsız kaldım
Çare bulamadım ve geri adım attım
Gözlerini çatar namelerim elinde silah
Bense hep pasif kalan şuursuz günah
Monotonluktan sıkıldım hayata yeni bi adım attım
Bi baktım ki bu bedeni çok yıpratmışım

Yapamadım ne kadar yeniden başlamak istesemde
Hep olduğum yerde kaldım
Sayamadım geçen günleri hatırlamaya çalışsamda
Ben hafızama yenik kalmışım
Unutamadım yaşananları unutmayı arzulasamda
Sen benim tek varlığımmışsın
Ağlayamadım ne kdr içimi rahatlatmaya çalışsamda
Ben hep böyle yaşamışım�

Şuursuz günahlarım ne yaptığını bilmezler
İçinden geldikleri gibi satırlarıma kendilerini eklerler
Bu beden seni sana hatırlatmak ister
Bu umut sandalında yolcularım sabredenler
War olanlar karakteri oturmamış insanlar
Her gün değişken bir tutumdalar
Bedenime zamansız vurgun yaptılar
Her gün daha farklı acı tatmamı sağladılar
Kalbime imzanı atıp ben gidiyorum dedin
Senden bir parçayla ben yapamam dedim
Sen bana en değerli parçanı verdin
Ve ben her daim onu sevdim
Ama şimdi anladım ki geçmişte kalmış hepsi
Yaşananların hepsi bir oyundu sanki
Kafanda kurduğun kurgulardı belki
Ya da hiç doğmamış bir çocuğun ümitleriydi