Seni nasıl sevdim bilemezsin yar
Seni nasıl sevdim bilmedin ay can
Bu gözlerim sana bakar, sana ağlar
Bu gözlerim sana bakar, sana ağlar
Ve güller solar kalbim kanar
Bu gözlerim senin için, sana ağlar
Bu gözlerim senin için, sana ağlar
Oysaki senin gidiyorum larında başlıyordu benim infazım
Benim çilem… Benim çilem
Ezik bir yüreğim çığlığıydı bu belkide
Ama senli kurulan her cümlede
Yine yeniden ve her daim yüreğime saplanan
Tahta saplı okun ucundan yine sen zerk ediliyordun
Oysa oysa ben senin doz aşımında ölüyordum
Doz aşımında ölüyordum… Doz aşımında ölüyordum
Gitmek bırakmaktır her şeyi geride çoğu zaman
Acıları yaşanmışlıkları her şeyi ve herkesi
Ya kendini… Ya kendini… Ya kendini
Aslında gitmek için çıktığın uzun yol yine sana gitmez mi?
Sen değil misin aslında gittiğin her yolda karşına çıkan, yolunu çeviren
Kaçırılmış bir trenin ardından başka seferler yok mudur ki
Başka sefere diye iç çekebileceğin
En nihayetinde değil midir ki o yamalı elbise aslında senin kaderin
Kaderden de giden yol bulunur mu sizin oralarda
Hızlı adımlarla kaderinden kaçarken çıktığın yolun sonu
Aslında yine kaderinin çemberinde değil midir
Ne kadar dönersen dön yine kendine dönmez misin
Ve güller solar kalbim kanar
Bu gözlerim senin için, sana ağlar
Bu gözlerim senin için, sana ağlar
Bu gözlerim senin için, sana ağlar
Bu gözlerim senin için, sana ağlar