Verse 1:
sorguladım ben neden hep aynı şeyler
rutin bir hayattayım seçimim yokki git-gel
acılarımın şu an en deminde yanıyorum
tutmadılar beni sensiz tuttuğum dilekler
ağlıyorum ben hep olmayan sabahlara
yere düşen şekerinin yenisini alana kadar sende
sürekleniyor umutlarım belirsiz mecralarda
hayatla ölüm arası kaldım çatal ikilemde
iki uçta sivri biri yaşam diğeriyse ölüm
zulüm görürüm önüme ağlama duvarları örülü
hep acılar varda yok hiç burda gülüm
kaybolmuş anılarım benim tarihe gömülü
ağlamaklı görmez kimse hep içime atıyorum
kumbara gibi biriktim sence zenginlik bumudur ?
bende yazınca işte böyle nefretimi atıyorum
kalemi ele aldımmı al sana terapi budur
nakarat:
ağlatır böyle bazen yazdığım sözler
haline şükretsene daha ne söylenirsin
tıkıldım uktelerle dolu bir kalbe ben
anlamazsın yanımdayken bile özlemimsinx2

boş konuşuyon diyon ama kalbim sana boş değil
ölmekle bayılmak bilki aynı şey değil
sen şimdi sevgilinin kollarındasın ya
sen beni bilmez iken kalbim sana meyilli
sokakta yazıyom ya ben sen dinle evinde
sokaklarda yok ışık bir melek belirir gözümde
sevinirim birden sıkıntım kalmaz hiç
geçer aniden sevdiğim yoldan kolunda piç
sokaklar karanlık sokaklarda yok ışık,
gözlerim parlar bir melek geçer önümden,
derdim,tasam saklıdır içki şişesinde,
bir fırt çeksem hiç kaldırmaz miğdem.
tanımı bende yok mutluluğun karanlıktır içim,
gözüm açık olsada hep ağrır dişim,
eğerki varsa mutluluk tek bir içim,
kovalarım ben ama engeller vermez izin.
nakaratx2: