bir bilmek vardı
bir de sahip olmak
kalanlar kuru ve dünyevi
bir ucu yokluk bir ucu varlık
aralarındaki köprüde tekinsiz bir yolculuk
yürürken bir ses duydu
varlığı da yokuluğu da bir
"ben bu dünyayı yaratırken
söz vermedim burada olmaya zaten
dışarıdan izleyip karar vermek varken"
gökten bir elma düştü
yere vurdu yere yarıldı
dipsiz bir kuyu
ağzına kadar dolu
kül kan toprak
"bakın hava kararıyor orada
görebiliyor musunuz şimdi
gözlerimdeki aksini alevlerin"
tuzakların hepsinin farkındayken
göz göre göre
köprünün öte tarafına tekinsiz bir yolculuk
büyük meçhul budur
hakikatin aksi budur
bilemedi
dalından düşen elma
unutturuverdi insana herşeyi
hava karardı
alevler yükseldi
hades'in omzuna başını dayayıp
kara bir uykuya daldı
artık istediklerinden fazlasına sahipti ama
hiçbir şey bilemezdi