Verse 1:
Başlasın,dolsun kalemin ihtiyacı sen
En baştasın gel sayfalarıma dökülsün aşk
Sevgi barınağında mülteciydik biz
Şans kaderimi boyar hep siyah beyaz

Yazılan hikayeler içtenlikten uzaksa
Beni görebileceğin kadar yakınlaşırsın
Kalbin buz denizinin derinliklerinde ise
Şevkatimle ısıtıp eriyen kalple beni ferahlatırsın

Bir hata etsem,
Bunu benim gibi affedip öyle razı kalırmısın
Dürüst olmak istedikçe yerin dibine demir atardım
En sonunda ben de battım

Hep tekrarıyım,oynanan bir filmin kahramanı olmadım
Ben sevdiklerimin zor zamanı,son kararı...
Ateş düştüğünde yakmamıştı beni bu denli
Senin yokluğun kadar,ışıklarımı kararttı

Nakarat:
Esirdim sana yine tutsak
Gel de resimler çiz mutluluğumu çağırtacak
Bulup getir bana ver eski günlerimi
Al sensiz geceleri

Essin rüzgar bırak essin
Çocukluğum boş sokakta gezsin
Yak herşeyi,bir umut varsa yeter
Nefsime zulmetmeyin

Verse 2:
Siz bilirsiniz eğri oturup doğru konuşmayı
Ve baştan itibaren itibarsız olanı savunmayı
Masumlar aynı kefede durmak zorunda mı?
Zulmedenler tarihin rezil-rüsva katındadır

Atılan her adımlar izlenir gerçek varsa gizlenir
Böyledir hayat adil olur mu ki hiç?
İpini bağlar boynuna hiç ummadığın biri
Umarsızca alıkoyarlar nefsini

Hayat resimlerden ibaret,
Kimi gri bir tonda seyreder,kimisi renkli kaydeder bu filmi
Beyaz perdelerde saklıdır bu aşkın rütbesi
Benim onunla farkım usta-çırak ilişkisi

Nesiller boyu sürüp giden bir şarkıyız
Biz söylendikçe yıllanır,dinledikçe yad olur his
Gözlerinde görmek istediklerim
Ve ben o gözlerinde esirdim

Nakarat:
Esirdim sana yine tutsak
Gel de resimler çiz mutluluğumu çağırtacak
Bulup getir bana ver eski günlerimi
Al sensiz geceleri

Essin rüzgar bırak essin
Çocukluğum boş sokakta gezsin
Yak herşeyi,bir umut varsa yeter
Nefsime zulmetmeyin