Nakarat x2:
Zaman avcuma dolsun
Hatalarım al senin olsun
Hayatımı koy yere dursun
Kendimi zaten unuttum ben

Verse 1:
Ayaklarım nereye sürüklerse ordayım gene
Kim doğru söylediyse düşürüp vurdular yere
Kulaklarıma fısıldadılar umutsuz cümleleri
Ama öyle iştahlı kustular ki duymadım bile

Ellerim halâ cebimde, benden alâ yalan yok
O kalabalığın arasından yürüyüp de geldim sana
Gene bi' yağmur aldı başını elimi tuttu beddduan
Sanki tüm telaşıyla, sırt çevirdi yarınlar

Dudakların halâ mutsuz, yüzün gülümser ama kimse görmez bunu
Neden böyle oldu cevabı yok
Tabii ki de sormam soru bende kalır hatıran
İçini bilirim hayat bi' daha denk getirir alınma

Bu sefer yok darılmak, haberi yok ki kimselerin
Cümlelerim kirli çünkü temizlemek istemedim
Hiç kimseyi incitmezdim benim de canım yanmasaydı
Keşke sen de benim gibi her yalana kanmasaydın

Nakarat x2:
Zaman avcuma dolsun
Hatalarım al senin olsun
Hayatımı koy yere dursun
Kendimi zaten unuttum ben

Verse 2:
İntikamım intihar, odamda kış sokakta ilkbahar
Dışıma umut vurur içimde intizar
Alev aldı şehir gene, tutuştu rüzgar
Dilime dolanır sevda, bu dünya gibi küstah

Her insanın kanında var durup inanmak istemekle
Beklemek ve bazen koşup bir sokakta terlemek
Sarhoş olmak yerine gidip bir durakta öpüşmek
Son cümleyi söylemekse tam ölcekken gülüşmek

He n'oldu? Gözlerin mi doldu?
Sil onları çünkü asıl mutluluktan akmalılar
Bazılarının gözyaşları çok gereksiz damladı
Ve de silmediler bunu uyanıp çok zamansız anladılar

Geri alsak zamanı da aynı tatta kalsak
Gene aynı yerde gene aynı hatıraya baksak
Ayrı gayrı değil aynı canda aynı kanda dursak
Göğsündeki ben gibi sen hafızamda tutsak!

Nakarat x2:
Zaman avcuma dolsun
Hatalarım al senin olsun
Hayatımı koy yere dursun
Kendimi zaten unuttum ben