şizofren hasta umut kalmadı
hayattan kopmuş bi yanı vardı
aklına geldiğinde hastalığı
gözleri dolunca hemen aglardı

tutamazdı damlayan göz yaşı
acılar üst üste kurtulamazdı
evet ben bir şizofren hastası
agır ilaclarla bagımlı yaşardı

dört duvar oda sessiz oturur
içini dökmek için bişey yazar
hayaller kurar tugbasına yanar
bir gün gelecek diye tutuşur

vede furkan bi sigara yakar
hayallerimizi satmadık yar
içimden gelen sesler sesler
allahım bu seslerden kurtar

hastalıgımın durumu agır vaka
telaş telaşa gözlerimi aştıgımda
bi baktımda furkan ankarada
ailesi yanında hastane burasıda

çoçuk o sigarayı söndürsene
dedikten sonra furkan daldı adama
ellerimi kollarımı bagladılar
hastanenin bi odasına kapattılar

bagırdım cagırdım ama nafile
kimseler kimseler duymadılar
bagırıslarımı haykırışlarımı anne
neler neler yaşadım bilsen bir

evet ben bir şizofren hastası
duygusala bagladı içi yandı
nerde kalmıştık neler neler
bi avuc ilacla sakinleşir

bedeni bitkin düşer düşer
gözlerini açacak hali yok bilader
hastane koridorların gezer
gözlerini açamaz uyumaya gider

yat kalk yat kalk uyu kalk
ilaclarlardan gözleri yenik
aynı şeyleri baba yaşamak
çok zordu sen mapushanedeyken

annem malatyada ben uzakta
baba mapushane damında
olmadı böyle nasıl dagıldık ha
toparlanamadık toparlanamıyozda

evet ben bir şizofren hastası
duyguları şuanda darma dagıldı
sabaha kadar sabahladı uyumadı
yazarken gözleri kapanmaktaydı

savaştım sonuna kadar olmadı
pes etmedi tekrar tekrar başladı
her gece sabaha kadar sabahladı
gözüne uyku girmek bilmez olmadı

yarınlarında bile bir ışık yoktu
kullandıgım ılaç beynimi yoruyordu
uykumu getirip halsiz bırakıyordu
ilaçlar bile artık fayda etmiyordu