Geç çok yakınımdan
Sessizce dokun gölgeme
Öp ağzımdan ölüm
Sakın geldiğini söyleme
Ay ışığında sok ve hisset, terli ıslak tenimizi al götür
Damarlarından tam içeriye, ışıkları söndürmeli yine
Sar koluna akmasın kanın, yavaş yavaş acımasın canın
Giren iğneye aldırma yalandır… Uyutmaz…
Uyutmaz, Uyutmaz, seni
Uyutmaz, Uyutmaz, beni
Ayakta kalmak için sevdim
Alışmam mümkün değil
İnsanın önünde eğildim
Aşkın yalnızlığına değil
Kötürüm gülüşler, aklıma tutunduğum düşüşler
Asimetrik geliyorlar üzerime, kaçtığım oyun dövüşler
Bu aşkı algılasam ne, algılamasam ne fark eder
Sen kapanı kur ben girerim, içinde tüm o ölü fareler
Uyutmaz, Uyutmaz, seni-uyutmaz beni
Uyutmaz, Uyutmaz, beni-uyutmaz seni
Bu aşkı yaratmak gerek
Bu hayatı anlamak gerek
Bu aşkı yaşatmak gerek
İçinde uyuyup yok olmak gerek
Ama…
Aynada gördüğüm sendin
Belki şeffaf olduğum için su berraklığıydı
Kalbin
Nefreti yendiğim yerdin
Yâda şefkatimi sana verdiğim için ana rahmiydi
Kentin
Artık bir garip beyazsın sanki
Sanırım sadece insan olduğun için
Gönlünün yüzü açıldı bak.
Artık tanrını görebilirsin.
Git ona sımsıkı sarıl.
Bir çiçeğe bak,
Birde annenin sebepsiz var edişine
Bebeğin gözlerini bir başka göreceksin.
Sen sevmeyi bildin
Kalbimde hiç ölmeyeceksin