sonbahar geldiginde
yagmurla beraber
yapraklar dökülür dallardan teker teker
yagmur damlaları düşer üstüme
birer birer,
yukarıya baktıgımda
bulutların agladıgını
yere baktıgımda
yerleri ıslattıgını görürüm,
kim üzdü sizleri diye sorarım
bulutlara
cevap vermezler
başlarlar ağlamaya,
bir çocuk gibi

bazen benzetirim kendimi bulutlara
ağlarım derdim oldugunda
yeniden dogarım
kendim oldugumda
kendimi buldugumda
yine de üzüldügümde
kendimi tutamam
başlarım ağlamaya
bir çocuk gibi
o nedenle benzetiyorum
bulutlara kendimi,
onların yerine koyuyorum
ve onları anlıyorum.