uçurumda açan menekşe
en sevdiği çiçekse
kuru bir yaprağın bence
pek şansı yoktur bu nehirde
sararıp soldum serseri rüzgar
aklını çelince
esip geçmez ki vurmadan
beni böyle yerde görürse
ayrılık mı yine attığın içine
iki cambaz bir ipte
sırf sen üzülme diye
düşmeden durmaz öylece
her gittiğinde dön istesem de
duyuramam kısık sesimle
sen dönmedikçe hayallerimle
idare edemem ayşe
bekleyemem bütün gece
başucumda duran mektubu
okudum hece hece
gülüp geçtin acımadan
üç beş satır kaldı elimde