Her kederimde ağlasaydım bu kalbim taşardı
Kalp denen bu et parçası filistin gibi bombalandı
Artık tek bildiğim şey hislerim son baharda kaldı
Kasvetin karanlığında huzurum asıldı
İnsanlarla konuşmaktan bile aciz bi insanım
karanlıkta boğulup geçmişimden gelmiş lisanım
mazimdeki gafletin günahlarıyla harlanırım
Tan ağardığı zaman üşüyor içimdeki mehtabım
acaba insan hangi rolde kader tiyatrosunda
umutlarım yas tutar hergün kelebek yuvalarında
mutluluk koşuşturur gönlümün hudutlarında
iblis salıncak kurmuş irademin konaklarında
umudum kanadı kırılmış bi serçe gibi savrulur
sonbaharın güzü kalbimdeki güneşimi dondurur
güzel geçen her dakikam huzurumun bulutudur
şu fani ömrüm elbet makber yolunu bulur
soruyu soran bu halimi yoran
bir çok insan var hepsi bi yalan
bi hayli yol gittim geride kalan
talan olmuş heryer bense susmam
şahta olsan kefer seni saran
ecel kapı çalar ölüm bizi bulan
semayı sarar pis kirli bi duman
talan olmuş her yer bense susmam
küfür dilime mesken ama kirletmem hiç bi satırı
kelebekler iblis elinde vei karartır bulutları
yarattığım gereksiz stres doğuruyor yanlızlığı
konu olan çıkarıysa çok pistir insan oğulları
şu aciz hayalim solmuş kuru yapraklar gibi
içimdeki saadet denizi öldürür kasvetimi
işlediğim pis kusurlar kirletir beyaz kefenimi
yaptığın saçma hicivler benim sinirimin pisliği
bu beyaz satırlar cümlelerimin tablosudur
picaksso değilim ama hislerim tek boyuttur
en son gideceğin yer elbet dar bi tabuttur
dostunu yanında sanarsın ama sadakat soyuttur
Ömrün kasveti bana emanet bilmem anlaşırmıyım
sevap ve günahlarımın ceyranında çarpıldım
gafletin yağmurunda şemsiye oldu umutlarım
gönlümün ufuklarından akıp gider hatıralarım