Umut neydi madem, unutmak olacaksa sonu.
Bu konu aslında senin açamadığın bir kapı.
Açarsan dışardan kapatamazsın.
Ya beni de alırsın içeri, ya sen de kalırsın dışarıda.
Belki biraz üşürsün ama.
Değer erittiğimiz bunca kara.
Ben ısıtırım ellerini.
Sarıl bana.
Senin dönmek istediğin o geçmiş,
Şafak sayıp bugüne gelmek isterdi.
Biraz düşündüğünde anlayacaksın.
Bir saat bulup yelkovanı söküp atacaksın.
Durdurmak isteyip zamanı sen de kapılacaksın.
Unuttuğunu bile unutacaksın.
Bir masal uydurup aynı masalı kendin kapatacaksın.
Korkma yaşayacaksın.
Her geçen gece yükselirken odamda sesler.
Tutup çekemiyorum adımlarımı bataklıktan.
Hep aynı kabus.
Aynı kabusu görmekten rüyamı yaşayamıyorum.
Yoruluyorum, korkuyorum her gün.
Yalnızlık değil,
Yalnızlığın bile terketmesi üşütüyor beni.
Titriyorum.
Yalnız değiliz aslında, çünkü bizi izleyen bir yalnız var.
Ellerimi açıp yalvarmaya da yok yüzüm.
Gönüllü olmaya zorunlu olmak, biz hep bunu gördük.
Ve nankörlük denen bir şey var, varı da yok eden.
Çekili perdelerin, şikayetçisin siyahtan.
Çözebilirsen kimyasında var hayatın, paran varsa ne rahat.
Çabuk düşün çünkü sağımda ölüyor güneş, solumda doğuyor ay.
Günaydın gece, iyi geceler sabah.
İyikilerim keşkelerimden az.
Uzun zaman oldu çoktan kaldırdım tedavülden umudu.
Suskunluğum susmak istediğim için değil.
Anlatmak istediğim için duyduklarından fazlasını.
Kapat ışıkları.