O gözlerinin rengi değil miydi okyanusları kıskandıran?
Çünkü ben seninle değil sensizlikle sabretmeyi öğrendim.
Sen sensizlik kadar yakındın bana.
Kimi zaman sayısız insanların içinde öylece seyrediyorum hayalini.
Kimi zaman ise seni bir başkasına benzetmekten korktuğum için dışarıya bile tekbir adım atmıyorum kadınım.
Ve kimi zaman hayalini canlandırıyorum duyarlığını yitirmiş gözlerimle;
söylermisin yüreğimde kaç asır yas tutmam lazım?
Tanıdığım insanlara seni anlatmayı geç adını dahi gizli tutuyorum.
Kaç kez 'odamda satırlarımla ağladımKaç kez 'yıldızları afitapla seviştirdim
Kaç kez 'hasretinle bir arada oturup şarap yudumladım
Kaç kez yalnız gecelerde seni bulmak için ıssız sokaklara atıldı bu kalbim söylermisin-
'ismimin baş harfini yokluğunda taşıdığım kadın
Seni kaybetmekten değil seni, satırlarımda öldürmektir korkum.
Sen ki yeryüzüyle gökyüzünün dengesini sağlayan kadınım.
Bulutların haykırışını duyuyorum.
Ve şuan satırlarım okyanusa dönüşmüş bir halde ve 'ben içinde boğuluyorum kadınBilmiyor musun (nerden bileceksin ki) seni ne kadar çok sevdiğimi
Ve nerden bileceksin ki 'her gece ay olup çevremdeki yıldızlara seviştigimiBen olmayı geç sen satırlarım kadar anlamlı olamadın sevgilim!