bütün umutlarımı pencerende sakladım
gülünce hatırlanır belki bir köşede saklanıp
sakallarıma yağan karın bu kez önemi yok
bi çıkmazın ortasında gözlerini göremiyom
gözlerinin önemi yok velakin üzerinde
oturduğum bi bank bile özlemini türetiyo
ferinde rahatlamış bi tılsımım şimdilerde
ellerimden kayıp gittiğini inan çözemiyom
başım dik ben her yokuşta böyle ilerlerim
ayaklarıma destek olan bi maddeyi içer beyin
dudakla alakasız olduğundan
pencerende bıraktığım bi maziden içerlenir
karanlık bi sayfanın son satırı ibadetin
ne denli delaleti sol yanımda emanetin
bırakıp gittiğini bahar vakti anlatıcam
o zaman gözlerinde bahar rengi son bulucak
nakarat:
Git artık, benliğimi üzerimden sök öyle...
Nafile mücadelen kalbe yenik düştüm

vuslatın tek harfini dudaklarına öpüştür
bu son gülüş mü?
Hayır, ellerimi bırakmadan sarıl bana
dertleşelim azcık lan, seni anlatırım
benim tek derdim yokluğuna anlam olan sen nasılsa !

odamdaki üç ampülün ikisinde fer bile yok
yürekte yaşlanıyo her harfine aşk diliyom
gitmen asıl sorun değil bu kez maalesef
yıkıntılar sol yanımda derde öl be diyo
derdin en hasını sol omzumda taşımaktan
bileklerime kan yerine hergün sen aşılamaktan
paramparça gözaltlarım varlığımı unut bu kez
yokluğundan ilham alan bi insanı unuttu be
umut değil hırsımdan kağıtları paramparça
ettim inan hiç birisi yok gözümde
inan bi ışık verse cehaletin ön safından
koşar adım uzaklaşırım yeter ki gülümse
yeter ki önemse sen yarınları unut bi kez
gözlerimden anlıyorsan yarınlara umut diker
geçmişini kanla bularım inan yorulmam
her bi satır ağlıyor bak senin yokluğuna