hayat benim kumbaram birikir durmadan
bu yükü taşıyamaz ve insan döner kumlara
kapılmış her biri çoktan cılız bi rüzgara
bu yüzden dönüyo kelimeler sonunda hüzzama
durduramazsın yerin dibinde akar zaman
aldığın nefes kadar yaşam karışır dumanlara
acımaz kimse kaldırımda yorgun adımlara
alışıp gülümsüyorken düşeceksin tabana
kadavrayım kesildim alnımın tam ortasından
muammayım her dakikam ayrı zaman çıkmazında
durgunluk hatsafa bende rüyalar martaval
iyiden kötüyü çıkaramam, terazi tartamaz
geceyi görmedin sen hiç sarıl aydınlığa
herkes bir ışıktan bahseder fakat yürür karanlığa
benim rotam doğduğumda verilmiş bana,
nereye gittiğim meçhul, yürürüm sormadan
bana bugün göster, bana bugün, günümü
gönül derde tabi, kurtulamaz yani
kendi seçtiğim bi hatadan ölürsem kafi
bakiyem senin zamanından hakirem
el çek yaramda parmak izin var dünyalı sakin
yalnız adamın aynasıdır vesikalık fotoğrafım
ona bakıp bakıp iç çekmekte hatalarım
işemi başvuracam sanki adam sende
gün doğarken iner perde bu evde, takvimler asmayız
lütfen anlamın yanında olsun gelirsen
ben onsuz napayım seni bi kemik bi etsen
soluk silüetsen çizilmemiş bi resimsen
korun şu elimden korun benim kalemimden
sanki düştüm alemi cihandan eseften
göründü ardı arkasında saklı meseller
ruh bir saman alevidir demiştim kendime
demiştim kendime demiştim kendime