Sancak:
Kaderim desen değil, olmaz ki böyle şey...
Yüzüm anlamış beni; yalandan bir neşe.
Kime yalvarırım bilinmez bu uçurumda.
Düşsem kolumu kanadımı kırarım ama ne umurunda?

Düşerimde yollara bekler misin beni?
Yakamda ellerin; 'git artık!” der gibi...
Kime yar dediğin bilinmez, öldürsen aynı...
Yatağın ölüm gibi tıpkı dokunduğun her yerin başkasının...

Nakarat (Sancak):
Aşk yine var,
Yine var, yine var sen giderken
Aşk yine var
Yine var, yine var terk ederken

Aşk yine var
Yine var, yine var biz biterken
Aşk yine var
Yine var yine var..

Rapozof:
Utanma göz yaşından ama herkesle de ağlama
Sen ve ben.. yani biz.. ya kaderimiz de yoksa?
Öyle ya, giden de sen oldun hoşça kalan da.
Sonra dedim; kazanmakta kader de yokmuş, aldırma.

Sence nefes alıp vermek midir hayat dedikleri?
Bir kadeh mi son sigaran mı unutturur geçmişi?
Sesini duymak istediğindir bazen nefretin,
Bazen de nefretindendir hep bu sessizliğin...

Bilir misin? İnsan aslında sevildiği günleri özlüyormuş.
Hayat toz pembeyken gözünde bir bok görmüyormuş...
Özlenen olmamak, sevilen olmamak,
Hayallerde yer almamak, maalesef mutlu olamamak

Ne kadarda çaresizce.
Bazen duvarlara boş boş bakarsın saatlerce,
Düşünürsün öylece...
Gecelerce uykuların kaçar, aşk delice bir kumar.
Benim de seni gibi kapanmayan eski bir yaram var...

Nakarat (Sancak):
Aşk yine var,
Yine var, yine var sen giderken
Aşk yine var
Yine var, yine var terk ederken

Aşk yine var
Yine var, yine var biz biterken
Aşk yine var
Yine var yine var..