Tüm tutulmalarıma rağmen
Düştüm yine en dipsiz yalnızlıklara
Gelenler çok,malum kapım açık...
Öğrenirler gerçek özümü,
Sonra bulamam etrafımda kimseleri...
Sadece gitmekle kalsalar keşke!
Her gidene bi parçamı vermekten
Bana bi ben kalmadı...
Son nefeslerimdeyim şimdi,
Belki sabaha çıkmam,belki akşama...
Ansızın gelecek AYRILIK.!
Ve yine akşamla beraberinde Yalnızlık...
Açmış kollarını,hafifte gülümseyerek,
Beni bekliyorlar...
Tabi geleceğimden eminler yaa...
Ama bi gün gelemeyeceğim!
Açılan o boş kollara...
Ebediyen şu çürümüş bedenden,
Canımı söküp gideceğim...

Bilmediğim,görmediğim diyarlara...
Yalnızlık o boş kollarını doldurur elbet,
Ha bi eksik,ha bi fazla
YALNIZLIĞA MEYİL çok nasıl olsa...
Aslında kimse yalnız kalmak istemez özünde
Tüm sorun yine insanın kendisinde
Yüreklerde kötü niyet beslenince
Kusar mecburen iyi niyetin üzerine
İşte Yalnızlıklar böyle başlar sessizce...
Kötüden tiksinmektir bu kaçış...!
O açılan yalnızlığın kolları
Bu yüzden hiç boş kalmayacak...
Kötü niyetler meyildir
Yalnızlığı BESLER BESLER BESLER...
Ve;
İYİ NİYETLER MECBURDUR,
YALNIZ KALMAYA...
ŞARTLAR ONU GEREKTİRİYORDUR
ÇOĞU ZAMAN YAŞAMINDA...